เคยไหม ที่รู้สึกว่าโลกมันเร็วเกินไป
ทุกอย่างต้องตอบไว คิดไว ตัดสินไว
จนบางทีเราเองยังไม่ทันรู้ว่า “เรากำลังรู้สึกอะไรอยู่”

เราจมลงไปในเสียงและความสุขที่เสพได้ง่าย
โดพามีน (ฮอร์โมนรางวัล) ที่ทำงานเพี้ยนเพราะพฤติกรรม
ทำให้เราชอบความสุขง่าย ๆ
ความสุขที่กดได้แค่ปลายนิ้ว
กลายเป็นคนแสวงหาแต่ความสุขที่เงินซื้อได้

โลกนี้เปลี่ยนไปแล้ว
ไม่ใช่รักกัน ไม่ใช่เมตตา
กลายเป็นต้องรวย ต้องสำเร็จ
โกง หลอก ต้ม ตุ๋นจนเปื่อย
สนิทกันแค่ไหนก็ขอยืมเงินก่อน
เพราะของมันต้องมี

ทุกอย่างวัดจากรวย จน
รวยพูดอะไรก็เสียงดัง
เรื่องเลวร้ายเป็นแค่กระแส
เรามองไม่เห็นรากเหง้าของมันเลย
มันเกิดแล้วเกิดอีก
จนต้องย้ายไปหาโลกเสรี
โลกเสรีที่มีปืน

คนยุคนี้
บูชาความเร็ว
บำเรอตัวเองด้วย “กิน กาม เกียรติ”
ความสุขที่แท้กลายเป็นเรื่องของคนแก่
กลายเป็นต้องธรรมะธัมโม
แต่วงการธรรมะก็เต็มไปด้วยคนแบบนี้เหมือนกัน

อัลกอริธึมขังเราไว้
เราเห็นทุกอย่างแค่มุมตัวเอง
เขาต้องการให้เรากด
กดเร็ว ๆ
เขาทำให้เราเพลิดเพลินจากอิสรภาพในอินเตอร์เน็ต

เขาไม่เข้าใจว่า
Freedom from one but not freedom from fear
(เสรีภาพในตัวเรา แต่ไม่มีเสรีภาพจากความกลัวในจิตใจ)
ถลำลึกเข้าไป
กัดกินจิตใจของเราอย่างไม่ใยดี
ใครปล่อยให้เขาทำได้แบบนี้
เขาคือใคร?